Rozdział 1

Lucjusz siedział przy łóżku ukochanego niemal nieruchomo. Nie chciał przegapić chwili w której się obudzi. Wie że trudno mu będzie wytłumaczyć Harremu dlaczego mu pomógł i że nic mu przy nim nie grozi. Chłopiec znał go jako groźnego Śmierciożerce, prawą rękę Czarnego Pana. Nie zaufa mu szybko i to napawało go smutkiem.
Nie usłyszał nawet gdy drzwi do komnaty się otworzyły i podskoczył jak nie on gdy poczuł czyjąś rękę na ramieniu. Odwrócił się i uśmiechnął delikatnie
-Witaj moja droga- za nim stała jego przyjaciółka która oficjalnie była jego żoną. A tak na prawdę od lat związana była z ich wspólnym przyjacielem Severusem
-Skrzaty doniosły mi że mamy gościa- przywołała sobie drugie krzesło- Lucjuszu... wiem że to nie moja sprawa, kocham cię jak brata....
-Cysia... nie chciałem ci tego mówić ani tobie ani nikomu, ale kocham go odkąd spotkaliśmy się na Pokątnej... nie musisz tego rozumieć czy pochwalać....
-Wiesz, że masz moją pomoc w każdej sprawie. I nie tylko moją ale Lu to jest Harry Potter czy myślisz że to mądre może złamać ci serce nie mówiąc o innych sprawach
-Będę ostrożny... Sev może mi pomóc z jego ranami?- Dopiero teraz cofnął zaklęcie maskujące. Nie znał się na leczeniu a nie mógł patrzeć na tak bardzo poranioną twarz
-Merlinie- szepnęła kobieta- Co mu się stało?
-Wiem tylko tyle że zrobił to jego wuj- wstał i podszedł do łóżka- ale jego dni są policzone- i Narcyza uniosła się powoli
-Przyprowadzę go- była już przy drzwiach- Lu tylko bądź ostrożny wiem jak bardzo potrafisz się zaangażować
-Tym razem będzie inaczej. Powoli. Zaufa mi i mnie pokocha..... tylko....- odwrócił się do niej- będę potrzebował waszej pomocy. Wszystkich
-Zawsze przyjacielu- uśmiechnęła się do niego i wyszła. Od jakiegoś czasu bardzo się o niego martwiła i to  że ma przy sobie chłopca wcale w niczym nie pomagało. Bała się, że Lucjusz zostanie zdradzony a tej zdrady może już nie przeżyć. Był  taki wrażliwy. Dla tych którzy znają go tak jak ona.

Harry budził się powoli i nie bardzo wiedział gdzie się znajduje. Ostatnie co pamiętał to że wuj chciał go zgwałcić i zemdlał. A tego pomieszczenia nie poznaje.
Powoli przypominał sobie coś jeszcze. Ktoś był za oknem.
Usiadł przestraszony i spojrzał prosto w szare oczy Lucjusza Malfoy'a. Mężczyzna patrzył na niego z czymś na kształt troski.
-Spokojnie....Harry wszystko dobrze?- Zapytał ostrożnie
-Co się.... To byłeś ty?- Zaczęła boleć go głowa
-Tak- uśmiechnął się
-Zabrałeś mnie czemu?- Położył się
-Bo... nikt nie powinien tak krzywdzić dziecka- tak bardzo chciał go przytulić powiedzieć że wszystko będzie dobrze, że nikt nigdy już go nie skrzywdzi i że nigdy go nie zostawi
-I co teraz zabijesz mnie?- Wiedział że Harry się boi a on tego nie chciał. Musiał jakoś go przekonać
-Oczywiście że nie- uśmiechnął się do niego- nikt cię tu nie skrzywdzi i jeśli chcesz możesz odejść ale odpocznij. To jest ci potrzebne. Severus był tu wcześniej i dał ci eliksir...
-Snape tu był?- Chłopiec przełknął ślinkę- Więc za chwile zabierze mnie z powrotem- szepnął jakby sam do siebie
-Harry o czym ty mówisz?- Lucjusz rozumiał niczego i wcale mu się to nie podoba
-Dumbledore... on wie- tym razem w oczach jego ukochanego pojawiły się łzy i mężczyzna nie wytrzymał. Wziął go w ramiona i tulił przez długi czas aż w końcu Harry się uspokoił. I tylko pociągał smutno nosem
-Przepraszam- podniósł wzrok i uśmiechnął się krzywo
-Wszystko dobrze- pogłaskał go- Możesz powiedzieć o co chodzi?
-Albus miał powody żeby go tam wysyłać- od progu usłyszeli głos Severusa- Pot... Harry Lucjusz ma racje tu jesteś bezpieczny. Wiesz że cię nie okłamie
-Tak...chyba tak profesorze- spuścił wzrok
-Powody?- Jasnowłosy mężczyzna wrócił do tematu
-Chce żebym był mu wdzięczny za ratunek, podporządkował mnie- szepnął Harry. Zdał sobie sprawę że wciąż jest w ramionach Lucjusza i było mu w nich tak dobrze. Mimo to musiał się ruszyć, bardzo niechętnie i nie zauważył miny mężczyzny. Jak bardzo jest zawiedziony
-Tak- Snape usiadł w wolnym fotelu- za co cię przepraszam.... moim zadaniem było cię chronić widać nie powiodło mi się
-Chronić czemu?- Nie zrozumiał
-Przestańcie go męczyć- w pokoju znalazła się Narcyza i podeszła do ukochanego po czym pocałowała go czule- Lu twój gość na pewno jest głodny. Gdzie twoje maniery?- Puściła oko do chłopca który jeszcze bardziej nic nie rozumiał. Przecież była żoną Lucjusza
-Oczywiście- Mężczyzna niemal zerwał się z łóżka- Wybacz Harry. Sev idziesz?- Przyjaciel ma  dużo do wyjaśnienia i obaj dobrze o tym wiedzieli
-Tak- profesor wstał uśmiechnął się do kobiety i wyszli razem.

-Harry wszystko dobrze- Narcyza podeszła do łóżka- Ja i Lucjusz... zresztą sam ci powie
-A Draco czy on?- Młodszy Malfoy stawał się jego przyjacielem , no w każdym razie znajomym
-Wie oczywiście. Wiem że ostatnio zaczęliście się przyjaźnić chcesz się z nim zobaczyć?
-Nie.... chciałbym pospać-posłał jej niewielki uśmiech
-Dobrze i weź eliksir. Pomoże ci zasnąć- wyszła zostawiając go samego.Harry jeszcze przez długi czas patrzył na drzwi. Niczego nie pojmował ale wiedział że tu nic mu nie grozi. W tamtym roku nabył nowych magicznych zdolności i dzięki temu wiedział że nie kłamią. No i gdyby mieli go zabić czy oddać Voldemortowi  już by nie żył. A tu czuł się lepiej niż gdziekolwiek indziej. Sięgnął po eliksir i po kilku chwilach już smacznie spał. Zapominając o wszystkim.